We leven nog ;)

Het werd wel weer is tijd zeg. Na al die weken geen verhalen heb ik ongelooflijk veel te vertellen. Helaas ben ik de laatste tijd zo druk geweest en was de WiFi in Bolivia zo slecht, dat ik helaas niets met jullie heb kunnen delen. Nu zal ik alles netjes opschrijven, omdat ik nu lekker alle tijd heb in een 22 uur durende busreis  van San Pedro de atacama naar Santiago de Chile. Dit zal hierbij ook mijn laatste blog zijn voordat ik tijd ben, omdat ik nog maar 2 weken te gaan heb en ik een klein beetje moet racen om in Buenos Aires te komen. Maar goed, laten we bij het begin beginnen.

De laatste keer dat ik een blog schreef was ik nog in Ecuador en zou ik snel de bus pakken van Quito naar Lima. Deze busreis  zou 30 uur duren. Helaas kwam ik een beetje bedrogen uit. De bus was in Veel slechtere conditie dan ik dacht en ik zag al snel dat heten stuk langer zou gaan duren. Ik vertrok om 8 uur in de ochtend en arriveerde rond 10 uur I  de avond bij de grens. Hier begon het allemaal al. Al de spullen werden gecontroleerd en dus ook mijn handbagage. De meneer begon te controleren en vond al snel de whisky fles. Dit was echter totaal geen probleem. Hetzelfde gold voor mijn mes. Toen was er opeens heisa. Hij vond namelijk mijn gopro en wist totaal niet wat het was. Nu mocht ik hem in het Spaans gaan uitleggen dat het gewoon een camera was. Hij geloofde me alleen niet en wilde het innemen. Toen bedacht ik maar dat ik een foto van hem nam en liet het zien. Toen begon hij gelukkig te Lachen en geloofde hij eindelijk dat het een camera was. Helaas moest ik wel de foto van mijn telefoon wissen. Gelukkig,  eindelijk in Peru. Nachtje slapen en ik zou er de volgende dag om 2 uur in de middag zijn. Helaas ging het niet zo. Om 12 uur hadden we nog zo'n 8 uur te gaan naar Lima en toen gebeurde het. Alles begon te ratelen en de bus stopte ermee. Na een half uur zagen we de chauffeur en een andere man wegrijden in een auto en toen besloot iedereen maar even polshoogte te gaan nemen. Er was iets met de motor en het zou snel worden opgelost. Maar op dit moment zaten we midden in de Peruviaanse woestijn met over 40 graden en niemand die had de locale valuta en er was geen geldautomaat in de buurt. Na een uur wachten was er nog steeds niemand en iedereen stierf van de honger. Op dat moment bood een man aan ons naar een pinautomaat te brengen, maar we moesten wel 5 dollar per persoon betalen. We hebben het maar gedaan en het was maar goed ook. Want om 7 uur s avonds waren ze nog niet terug. De paisas, mensen van Medellín, waren het zat. Ze gingen met 20 vrouwen naar de andere chauffeur om verhaal te halen. Het was namelijk al donker en ze vonden het gevaarlijk worden. De chauffeur wist zich totaal geen houding  te geven tegen deze vrouwen. 2 uur later waren ze er dan eindelijk. Wat bleek, de vliegriem, de aandrijfas en aandrijfmotor waren naar zijn grootje. Een uur later konden we dan eindelijk verder na 10 uur wachten in de woestijn en we arriveerde om 6 uur in deOchtend in Lima. Het had 46 uur geduurd, maar gelukkig maakte we het met zijn alleen gezellig in de bus. Eenmaal in Lima begon het volgende hoofdstuk met een taxichauffeur. Ik had al gehoord dat ze niet te vertrouwen waren, maar wat moet je om 6 uur sochtends. Hij zei 20 soles, dat komt neer op 6 dollar en dat was redelijk. Het probleem was echter dat je bij pinnen minimaal biljetten van 50 krijgt. Een maal bij het hostel aangekomen betaal ik met het briefje van 50 en wil de chauffeur zo meer weggaan.  Ik stop hem en vraag hem voor mijn wisselgeld. Op dat moment zegt hij dat het 20 per blok is. Toen begon ik echt boos te worden en heb ik hem maar even goed duidelijk gemaakt dat ik mijn geld terug wilde. Gelukkig zag ik de camera van het hostel en zorgde ik ervoor dat de receptionist naar buiten kwam. Hij hielp me, maar uiteindelijk moest ik wel 30 soles betalen. Gelukkig bood de receptionist direct zijn excuses aan en gaaf hij mij 20 procent korting op mijn verblijf. Al met al was dit dus een perfect begin van mijn verblijf in Peru. Ik ben uiteindelijk 2 dagen in Lima geweest en heb even lekker genoten. Free walking tour gedaan en van de stad genieten. Na Lima pakte ik de bus naar Huaraz. Hier ging ik beginnen aan mijn eerste grotere wandeling. 2 dagen trekken over een van de mooiste routes ter wereld. En het was prachtig. Het was niet zwaar en je kon goed genieten. Slapen in de tent was comfortabel en we hadden een gezellige groep. Na deze wandeling heb ik meteen de bus naarIca gepakt en vanaf daar een taxi naar Huacachina. In Huacachina bevinden zich de hoogste duinen ter wereld. Velen zij  over 300 meter hoog. Ik kwam hier met een bedoeling,  zandboarden. Ik sliep een nachtje hier en de volgende dag om 4 uur in de middag ging ik dan. Met een buggie gingen we eerst Door de duinen crossen en daarna gingen we naar de top van de duinen. De eerste duin was maar 40 meter naar beneden en was makelijk. Ik ging dus staand, maar merkte al gauw dat dit niet zoals normaal snowboarden is. Je kan niet sturen  en niet remmen. Je moet jezelf gewoon laten gaan en hopen dat je vanzelf ergens stopt. De tweede berg was een stuk hoger. 200 meter om precies te zijn en zo stijl als een zwarte piste. Hier ging ik maar op mijn buik. De instructeur dacht alleen leuk te zijn en smeerde mijn hele board in met wax. Ik ging als eerste en ging al gauw sneller dan 60 km/h. Op dit moment begon mijn board te driften  en dook de punt in het zand. Ik vloog door de lucht en landde met mijn been op de rand van het board en op mijn gezicht. Rustig opstaand kom ik erachter dat mijn hele zonnebril verbogen was. Gelukkig mankeerde er verder niets. Nog een paar keer lekker naar beneden en daarna genieten van een van de mooiste zonsondergangen die ik ooit heb gezien. Direct nar het zandboarden pakte ik  de nacht bus naar Arequipa. Ik kwam vroeg aan, at wat en dacht rustig aan te doen. Op dat moment ontmoete ik echter een Engelsman en hij vroeg of ik zin had om mee te gaan naar deFree walking tour. Dit sloeg ik niet af en al snel gingen we met 4 van ons hostel naar de tour. We kregen de hele stad te zien en het is altijd een goede manier om een stad te verkennen. Na de tour begonnen we te praten  en vroegen ze ineens  of ik zin had om met hun mee te gaan wandelen in de Colca Canyon. Al snel bevonden we ons in een tour office en hadden  we een  tour geboekt voor 2 dagen. De prijs was heel laag, maar er is een ding was Zuid Amerikanen heel erg goed in zijn en dat is toegangsprijzen voor natuurparken. Peru is er zelfs meester in het verschil tussen de toegang en de tour was maar 9 dollar. Het was echter wel de moeite waard. De eerste dag heel vroeg op. We werden namelijk om 3 uur opgepikt en daarna met een busje naar de Canyon gereden. Hier ontbijten en daarna gingen we condors spotten. We hebben  tientallen gezien en het was erg bijzonder om ze van zo dichtbij te zien. Om 10 uur begon de wandeling en gingen we eerst 1700 meter dalen. Daarna nog 200 meter stijgen e  toen eindelijk lunch. Na de lunch was het relatief vlak, maar de zuid Amerikanen in de groep hadden het er lastig mee. Na nog eens 300 meter stijgen  kwamen we bij de oase aan waar we sliepen en wilden we allemaal dolgraag een biertje. Bij het avondeten vertelde ze ons het plan van de volgende dag. Het was maar een korte wandeling van drie uur zeiden ze, maar wel 1200 meter stijgen. We begonnen om 5 uur, maar opeens zeide  ze dat we geen ontbijt kregen om 5 uur. Die kregen we pas als we bovenWaren. Iedereen was het hiermee oneens, maar we konden er niets tegen doen. Met honger de berg op en iedereen wilde gewoon eten. Omdat ik zo'n honger had besloot ik met de groep die ik I  Arequipa had ontmoet o  gewoon Door te lopen en niet te stoppen. Uitgehongerd en bijna als een dooie met veel pijn kwam ik boven aan na 1 uur en 57 minuten. Ik was de 2e van iedereen die daar liep en boven zaten we uitgehongerd in de kou te wachten. Het vroor namelijk. Het is niet aan te raden om dit echter zo snel te doen. Ik merkte al snel dat 1200 met stijgen binnen 2 uur dodelijk ik voor de benen. Ook moesten we nog 2 uur wachten  op de laatste van onze groep. Gelukkig maakte de hotsprings en het koude biertje in de hand alles beter.  Het was zeker de moeite waard.
S avonds kwamen we terug in Arequipa en ook hier pakte ik direct de nacht bus naar Cusco. Ik moest daar namelijk op tijd zijn, want donderdag begon de salkantay trek naar machu pichu al. Gelukkig kon ik even 2 dagen bijkomen voordat de eerste echt zware trek begon. Donderdag ochtend werd ik vroeg opgepikt en reden de naar de start van de 5 daagse trek naar de mooie stad machu picchu. De eerste dag was aardig vlak, maar ontzettend mooi. We begonnen om 9 uur met wandelen en arriveerde om 3 uur in het kamp op 3900 meter hoogte. Vanuit hier hadden we de keuze om naar een gletsjer meer te lopen. Het was maar een uur, maar ontzettend zwaar op deze hoogte. We stegen namelijk 400 meter naar het meer. Het was ging zigzag, maar rechtOmhoog. Het was wel de moeite waard. Daarna naar beneden en tijd voor eten. Na het eten lagen we om 8 uur in de tent te slapen. Het vroor al sinds 4 uur in de middag dus het werd erg koud. Ik had gelukkig nergens last van en had het zelfs enorm warm die nacht. De volgende dag was het langst en het zwaarst. 11 uur wandelen over grof terrein en over een top van 4650 meter. Het was zwaar voor de benen, maar goed te doen en erg mooi. S avonds wederom snel in bed. Gelukkig sliepen we hierop 2700 meter. Was een mooie daling die dag van bijna 2000 meter. Volgende dag was maar 5 uur wandelen in de jungle en daarna naar de welverdiende hotsprings. Die avond was de laatste nacht in een tent en hadden we een gezellig feestje met kampvuur. De volgende morgen was zip lining inclusief. Dit was gaaf om te doen, maar bij de laatste ging ik ondersteboven en raakte ik met mijn hoofd een boom. Ontzettende hoofdpijn Hierna en een half uurtje duizelig. We moesten echter door. Nog drie uur wandelen  van hydroelectrica naar Aguas Calientes en dan waren we al bijna bij machu picchu. Die drie uur waren echter slopend en het voelde alsof je de hele dag iets meesleepte. Iedereen lag wederom vroeg in bed. We moesten de volgende morgen namelijk om 4:30 beginnen met wandelen naar machu picchu. Dit was verschrikkelijk vermoeiend. 1700 traptreden en 400 meter stijgen binnen 40 minuten, maar de beloning was groot. Voor 6 uur waren we in machu picchu en kregen we een prachtig iets te zien. Dit is werkelijkVan de mooiste dingen die ik ooit heb gezien. We hebben hier een rondleiding gehad en 6 uur lang genoten. Hierna mochten we weer terug over die helse trappen, om ons nog een keer goed af te straffen. De trein vertrok pas om 7 uur, dus we hadden even de tijd om te relaxen. S avonds terug in Cusco even douchen en meteen het bed in. De volgende dag dacht ik even te kunnen relaxen, maar ik kwam bedrogen uit. De gids had tegen mij gezegd dat ik alles bij hem kon achterlaten en alleen een dagrugzak mee hoefde te nemen naar machu picchu. Hij zou ervoor zorgen dat mijn spullen bij mijn wwhostel kwamen. Deze waren er echter niet en ik kon op zoek. Ik naar het bureau waar ik het geboekt had en zij bellen de hun touroperator. Na veel gedoe hadden ze dan 2 uur later mijn spullen gevonden. Dat zeiden ze althans. Ze kwamen alleen met een tas aan, maar niet met mijn slaapzak. Om verhaal te halen gingen we naar de touroperator en hier stond ik versteld. Hij ging mij de schuld geven dat ik nooit mijn spullen aan een vreemde had moeten geven en dat hij had gezegd dat ik mijn spullen de laatste dag zelf moest dragen. Het was echter zijn gids die mij vertelde dat zij het terugbrachten. Hij bleef bij zijn standpunt en hier begon het uit de hand te lopen. Hij begon mij uit te schelden en te zeggen dat ik hem express ten schande probeerde te maken. Later begon hij mij in het Spaans belachelijk te maken en dacht hij dat ik het niet kon verstaan. Toen ben ik vol tegen hem in gegaan in het Spaans waarHij wel van schrok. Na een half uur ben ik met de persoon waarbij ik geboekt had naar hun bureau gegaan en hebben ze meteen excuses gemaakt. De baas was Nederlands en hij ging meteen bellen. Binnen tien minuten had ik mijn slaapzak, maar op het moment dat de man die mijn slaapzak bracht wegliep riep hij nog jueputa na, wat vrij vertaald kan worden als hoerenzoon. Op dit moment het ik hem bijna een klap verkocht, maar de baas was mij voor en heeft hem direct buiten het pand gezet. Nogmaals kreeg ik excuses en er werd mij een maaltijd aangeboden  in een restaurant. Ik was lang blij dat ik al mijn spullen terug had. Na al deze heisa heb ik eerst een mooie recensie geschreven en deze ook aan de toeristenpolitie gegeven. Ook heb ik het bureau waar ik geboekt had maar even goed aangeraden snel te breken met deze touroperator. S avonds had ik dan eindelijk rust en ben ik ook even goed op hun kosten uit eten geweest. Ik nam lekker drie gangen en ze hadden hier een duvel. Deze koste maar liefst 9 dollar per glas. Dus heb ik er maar drie van gedronken die avond. De volgende ochtend ging ik er alweer vandoor. Ik ging namelijk met een Oostenrijkse en een Duitse meid richting lago Titicaca. We sliepen een nacht in Puna bij de grens, en de volgende morgen richting Copacabana in Bolivia. Copacabana zelf was een klein dorpje aan het water. Geen idee wat hier gaande was, maar er waren ontzettend veel junkies en het leek wel een hippiedorp. Gelukkig was ons hotel maar 5 dollar per nacht en wasIsla del Sol prachtig. De bus die we 2 dagen later Namen was alleen wat minder. Het was drie uur naar La Paz over de slechtste weg die ik ooit gezien had. Ook moesten we met de bus op een pont. Ik had het gevoel dat we zo zouden zinken op dat houten vlot. Laten we maar zeggen dat het weer een nieuw avontuur was. In de bus ontmoete ik een Belg en het raakte aan de praat. Uiteindelijk ben ik samen met hem naar een hostel gegaan in La Paz. In dit hostel hadden ze eigen gebrouwen bier voor een goede prijs. Daar hebben we dan ook goed gebruik van gemaakt. De volgende zijn we naar de kapper gegaan, wat hard nodig was voor mij, en daarna weer vroeg begonnen aan het bier. Die avond kwam een vriendin aan die ik in Tamarindo heb ontmoet en waar ik nog contact mee hield. De volgende dag kwamen  nog 7 Belgen aan, vrienden van de andere Belg natuurlijk. En met zijn achten hebben we er een gezellige dag van gemaakt. Voor Geraldine was het alleen wel wat lastig soms. 7 Nederlands taligen en dan zelf Duits zijn. Gelukkig verliep alles prima. De volgende dag hebben Geraldine en ik dan gedaan waarvoor we in La Paz waren, Death Road of de betere Spaanse naam Carraterra de la Muerte. We werden s ochtends opgepikt met de bus en we waren klaar om te gaan mountainbiken. De eerste 22 km was op de nieuwe death road op asfalt. Ik zat vooral vooraan met een andere Nederlander en Geraldine deed het wat rustiger aan. Snelheid van 70 en gaan. Het eerste stuk death road was alleen stenen en nog geen klif.De andere Nederlander kreeg het voor elkaar om in de eerste 20 meter 2 lekke banden te rijden. Daarna begon het echte werk. 32 km op de gevaarlijkste weg ter wereld. Wij hadden weer het geluk dat het volledig mistig was en dat het begon te regenen. Dat maakte het nog lastiger. Toch gingen heel snel naar beneden. Je kon je eigen tempo aanhouden, maar ik ging samen met de andere Nederlander vol achter de gids aan. Beiden bijna 3 keer op ons plaat gegaan en op een moment lagen we bijna op een auto met zijn drieën, omdat een lul zijn bus om de hoek had stilgezet. Dit was een andere touroperator. De gids was rustig gezegd niet blij. Na de eerste 20 minuten kregen we van de gids die achteraan reed te horen dat er een valpartij was in onze groep. Eentje was over zijn stuur gevlogen en had zijn pols hierbij gebroken. Heel handig. Het stomste wat ik te horen kreeg was in de laatste meters. Er was een andere valpartij geweest. Een van de meiden was gevallen.  Er werd alleen niet doorgegeven wie. Daarna zeiden ze Duits, maar er waren 2 Duitse meiden. Na 10 minuten zeiden ze eindelijk dat Geraldine over haar stuur heen was gevallen, last had met ademen en last had met lopen en staan, maar naar omstandigheden goed zeiden ze. Toen ik haar een aantal minuten  later zag, leek het allemaal wat minder goed dan gezegd. Ze had veel last met ademen, haar rug, arm en handen deden pijn en ze zag aardig wit. We konden helaas niet direct terug en moesten maar even afwachten. Drie uur later waren weTerug in La Paz en ging het al een stuk beter. Haar hand zat in verband en de pijn was gelukkig overal behalve in haar arm bijna weg. We besloten er een nachtje over te slapen en de volgende ochtend te kijken. Toen ik die ochtend het verband eraf haalde was het niet zo goed als gedacht. Haar hele hand was blauw en paars. Toch maar even naar de dokter. Na een hele dag in het ziekenhuis kwamen we erachter wat ik al dacht. Ze had 2 middenhandsbeentje gebroken en moest 1 maand in het gips, precies haar hele reis die ze nog voor de boeg had. Dat was balen, maar nu heeft ze wel een verhaal te vertellen. Een beetje ironisch is het wel op death road.
De volgende dag nog gezellig rustig aan gedaan en daarna heb ik s avonds de bus naar Sucre gepakt. Geraldine ging de andere kant op. Sucre was voor mij relaxen. Ik had hier met het Duitse koppel die ik in Costa Rica had ontmoet afgesproken en heb even eindelijk rustig aan gedaan. Voordat ik het Duitse koppel weer zag had ik wel nog een paar dagen tijd. Op een van de notitie borden vond ik een advertentie. Iemand zocht nog een partner voor een bergbeklimming. De berg was Illampu met een hoogte van 6360 meter. Haar vriendin was ziek en kon niet gaan en ze wilde niet alleen. De prijs was laag en dit leek me een super ervaring. Het was twee dagen. De eerste dag begonnen we vroeg en kregen we alle uitrusting die nodig was voor de trip, inclusief warme kleding. We begonnen met lopen op 5200 meter en moesten naar het basiskamp op 5600 meter.Dit was goed te doen. De rest van de dag was training. We moesten leren omgaan met ijspicks en schoenen . Klimmen op de gletsjer en veiligheid. We begonnen met 15 man, maar 6 vielen er hier al af, omdat ze niet goed genoeg bevonden waren. Zei deden een andere trek hierdoor.  Het was al op deze hoogte moeilijk om dingen te doen en heel koud. Gelukkig mocht ik mee naar de top. Die nacht was kort en maar goed ook. Het was -16 en ondanks dat ik warm was in mijn slaapzak kon ik Door de sterke wind niet slapen. We stonden die nacht om 1 uur op om de wandeling naar de top te beginnen. En ik kan je een ding zeggen, dit is het zwaarste wat ik ooit in mijn leven heb gedaan. Alles deed pijn en ik heb zo vaak willen opgeven. Mijn hoofd werd zwaar en ik had last met ademen. Als de gids mij niet had gepushed voor de laatste 50 meter had ik het niet gehaald. Uiteindelijk hebben we met maar 4 de top gehaald. En wat was dit een voldoening. We waren in totaal maar 15 minuten op de top, maar het was prachtig. Na tien uur gletsjers beklimmen mochten we nu naar beneden. De top was wat lastig, maar toen begon de lol. Eindelijk niet meer lopen, maar sleeën op je rug. Het was hier niet zo stijl en het voelde zo bevrijdend. In 5 uur waren we nu weer op het startpunt van 5200 meter en werden we terug gebracht. Onze bus was toen nog 12 uur naar Sucre, maar ik heb alles geslapen. De volgende dag helemaal niets gedaan, alleen gegeten en mezelf zitten verbijten om een ding. Ik had geen foto's. Op de eerste dag hield mijn camera ermee op, omdat het te hoog en te koud was. Ik wilde mijn telefoon op dat moment van de berg af gooien. Gelukkig kan ik mij alles goed herinneren. Het is alleen jammer dat ik er niets van kan laten zien. 
Na 2 dagen ontmoete ik Jan en Olga weer. Heel gezellig,  maar helaas werd Jan ziek. We zijn naar Potosi afgereisd,  om de rijkste zilvermijn uit de wereldgeschiedenis te bekijken.  Jan kon helaas niet mee, maar ik ben wel samen met Olga gegaan. Dit was iets heel aparts. We begonnen bij de mijnersmarkt, waar al snel een dynamiet staaf te voorschijn kwam. Ik kreeg hem in mijn handen gedrukt en dan toch maar een foto nemen. Daarna zeiden ze dat het goed is om voor mijnwerkers cadeaus mee te brengen. Ik kocht de dynamiet met ontsteking en het koste me 3 dollar. Nooit in mijn leven dacht ik dat ik dynamiet zou kopen. Het is trouwens alleen legaal in de stad. In de mijn was het heel apart. Het is nog steeds actief en vaak word er naar je geschreeuwd dat je aan de kant moet. Er komt namelijk een mijn karretje aan racen met een paar mensen erachteraan hollend. Het is niet een mijn zoals in Europa waar je een heel verhaal krijgt en alles veilig is. Het was alles behalve veilig en dat maakte het zo speciaal. Ook hebben we het ritueel daar gedaan. Dat wordt met een 96% pure alcohol gedaan. We mochten dit ook proeven en ik raad je aan dat nooit te doen. Het bleef voor 15 minuten branden in mijn keel. Het was een mooie ervaring, maar misschien nietGeheel veilig. De volgende dag voelde Jan zich eindelijk beter. We vertrokken naar Uyuni waarvan ik nu kan beschrijven dat het het mooiste is dat ik ooit heb gezien. Salaris de Uyuni is de grootste zoutvlakte ter wereld. Het is over 200 km lang en o zo mooi. We deden een tour in een jeep met nog drie anderen voor drie dagen. De eerste dag was het treinenkerkhof en de Salar. Het was allemaal heel apart om te zien wat we allemaal zagen was ongelooflijk mooi, maar de volgende keer met een ander bureau. Onze chauffeur was in slaap gevallen achter het stuur en op een maaltijd na was het eten niet te vreten. 5 dagen oud brood en vlees dat alleen naar zout smaakte. Gelukkig was alles zo mooi dat dat er niet tegenop woog. Ik heb hier de mooiste zonsondergang van mijn leven gezien en het was nog mooier dan iedereen zegt. De tweede dag gingen we Door de hoogvlakte heen en het vroor de hele dag en er was eizige wind, gewoon stervens koud dus. Alles leek te mooi om waar te zijn. We hebben lagoons, rotsvormingen en geisers gezien  in de laatste 2 dagen. Ik wilde de laatste dag helemaal niet weg, maar helaas we moesten Chile in. We hadden een hele aparte grens. We hadden de stempel dat we Bolivia uit waren, maar de post van Chile was 50 km verderop. We waren dus meer dan een uur in niemandsland. Ook daalden we meer dan 1200 meter en steeg de temperatuur van -3 naar 25 graden in een uur. We waren nu in San Pedro de atacama. Middenin de atacama woestijn. Dit was een erg mooi dorp en weHadden een mooi hostel. We deden rustig aan en s avonds hadden we afgesproken om de de hele groep te gaan eten. We gingen met uiteindelijk 5 naar het restaurant waar wij die middag al chili con carne op hadden en voor het eerst goed bier hadden gevonden. S avonds dachten we spare ribs besteld te hebben, maar er zat geen bot in. Dit vlees was zo veel en zo lekker. We hadden meteen plannen gemaakt voor de volgende dag met zijn allen. We huurden een mountainbike voor 6 uur en betaalde 5 dollar en zijn gaan fietsen Door de Canyon s. Ook dit was weer zo prachtig. Er was alleen een ding anders en veel beter dan Bolivia.  Iedereen zegt gedag en is vriendelijk, terwijl heel veel Bolivianen klootzakken zijn. Daar waren we heel blij  mee. 
We genoten zo van San Pedro dat we er nog een nachtje aan vast plakte om de valle de la Luna te doen. Dit is een vallei die veel weg heeft van een maan landschap. Ook dit was weer prachtig. Nu had ik de volgende dag de bus van San Pedro naar Santiago. Na vanmorgen afscheid te hebben genomen van Jan en Olga, die ik in een paar dagen weer zie in Valparaíso, zit ik nu in die bus. Het gaat heel erg snel gelukkig en het is comfortabel. Na Santiago en Valparaíso ga ik naar Mendoza in Argentinië en daarna eindig ik in 2 weken in Buenos Aires. Ik hoop dat ik jullie weer wat heb kunnen bijpraten. Mijn volgende blog zal weer vanaf Nederlandse bodem zijn.